قدمت لباس های کردی همانند قدمت خود مردمان کرد دارای پیشینیه با شکوهی هستند. کردها از زمانی که ماد ها به سرزمین ایران آمدند از لباس های محلی و سنتی استفاده می کردند. هر نوع مدل و طرحی از لباس های کردی دارای تاریخچه و دلیلی برای پیدایش آن است. به عنوان مثال بعضی از لباس ها برای ایام جنگ طراحی شده است و هرکدام از قسمت های لباس برای زنده ماندن شخص حیاتی بوده است.لباس های مردانه و زنانه در فرهنگ کردی شامل مجموعه ای از اقلام مانند تن پوش،سرپوش و پای افزار(شامل کفش مردانه هم می شود)مختلف است. استفاده و طراحی این اقلام به تناسب فصل، نوع کار،زندگی روزمره و مراسمات مختلف متغییر است.اگرچه لباس کردی مردانه در مناطق مختلف کردستان، مانند اورامان،کرمانشاه،موکریان،سنندج،ایلام و... دارای تفاوت های جزئی است. اما در مورد ظاهر کلی بدن، تقریبا شکلی مشابه دارند.
لباس ها فراتر از جنبه ظاهرخود،یعنی پوشش،می توانند نمایانگر بخش مهمی از فرهنگ،تاریخ و باورهای یک قوم باشند.با نگاهی به پوشش سنتی اقوام مختلف میتوانیم به اطلاعات جالبی در مورد پیشینیه آن قوم دست پیدا کنیم.
لباس کردی نیز با داشتن اجزای مختلف،طرح ها و رنگ های خاص نمایشگر بخش بزرگی از فرهنگ قوم کرد است.لباس زنان و مردان کرد از جمله زیباترین پوشاک سنتی در کشورمان هستند و شناخت آنها و آشنایی با کاربرد پیشینیه هر جز از این لباس ها می تواند به حفظ این بخش مهم از فرهنگ کشورمان کمک کند.
_ انواع لباس کردی مردانه

از لباس کردی مردانه مهابادی تا لباس کردی مردانه پژاکی همه مدل های مختلفی هستند که بسیار جذاب و دلنشین اند.
لباس کردی تنها شامل یک نوع نیست که بتوان به راحتی در مورد آن حرف زد،لباس کردی لباسی است در طرح ها،رنگ ها و مدل های متنوع که خود یکی از جاذبه های گردشگری استان کردستان محسوب می شود.
لباس کردی در اوج محجوبی و پوشیدگی که دارد، زیبایی و اصالت خاصی را در خود دارد که حکایت از حجب،حیا،وقار و سادگی مردمان کرد دارد.
_ چوخه (که وا):یک نیم تنه پنبه ای یا پشمی است که در مناطقی مانند سقز،بانه و مریوان به آن" که وا" می گویند. و در سنندج،کرمانشاه و بین کردها به آن " چوخه"  می گویند.
_ پانتول( رانک) : شلوار گشادی که دم پای تنگ دارد و گاهی به آن " رانک"  هم می گویند. در جنوب استان آذربایجان غربی، آن را " پاتول"  تلفظ می کنند.

_ دستار: مردان به جای کلاه از این مورد به نام های مختلفی استفاده می کنند. کردها اعتقاد دارند سر مردانشان نباید لخت باشد.بنابراین انواع کلاه و دستار را در فرهنگ پوشش خود دارند. شال یا کلاغه، پارچه بلندی اغلب به رنگ سیاه است که مردان آن را به دور سر می پیچند.
_ کلاش: نوعی پاپوش سفید است که قبلا توسط هورامانیها ساخته می شد. از خصوصیت اصلی آن این است که پا را از بد بو شدن حفظ می کند و آن را خنک نگه می دارد.این پاپوش مناسب فصل گرم بوده و در فصل های بارانی یا زمستانی مناسب نیست.
_ پشت تند: این لباس ها از پارچه ای گلدار به طول شش متر ساخته می شوند.پارچه از سمت عرضی به کمر دوخته شده و به گونه های مختلف ساده و گره چین به کمر بسته می شود.

_ کت وپاتول(کت لباس کردی و شلوار کردی): کت و پاتول به عنوان جایگزینی برای کت و شلوار معمولی استفاده می شوند. اما دارای دوخت و طراحی متفاوتی هستند.کت لباس کردی تقریبا شبیه به یک ژاکت نظامی است. با این تفاوت که ویژگی هایی مانند جیب های کناره ای ندارد. همچنین،چاک(سطح جلو) کت کاملاً از دو طرف راست و چپ باز می شود.
آستین های آن هم دارای چاک هستند. شلوار کردی یا پاتول دارای دهانه ای تنگ و بخش بالایی گشاد است. به جای کمر،انتهای گشاد آن با یک بند به نام " دخین " بسته می شود.
پچ(پیچ): این لباس ها از پارچه ای به طول سه متر و اغلب با طرح های گلدار ساخته می شوند.تارهای پارچه از آن جدا می شوند و به گونه ای خاص به دور سر پیچیده می شوند. تا تارها در طرفین صورت به طور آویزان بمانند. این پچ را با نام عارقچین روی کلاه های مخصوصی که به نام " عارقچین" هستند می بندند. اگر به کرمانشاه یا مهاباد سفر کرده باشید، احتمالا لباس محلی مهاباد را برتن مردان آن جا دیده اید. استایل لباس کردی مردانه مهابادی،کمی سنتی تر از انواع دیگر لباس کردی است. لباس کردی سورانی، لباس کردی مردانه مدل حزبی،لباس کردی مردانه مرز، لباس کردی مریوانی و لباس کردی مرادخانی از انواع رایج لباس کردی هستند که  درشهر ها و روستا های کرد نشین دیده می شود. افرادی که اصالت خودشان را حفظ کرده اند و از ابراز آن لذت می برند همیشه به دنبال استفاده از لباس های محلی خودشان هستند. و معمولا برای جشن عروسی از لباس دامادی کردی استفاده می کنند.
_ کلام آخر

امید داریم از این مطلب لذت برده باشید و لباس های کردی را هم خوب شناخته باشید. کردها بخش قابل توجهی از فرهنگ خاورمیانه را شکل می دهند و شاید یکی از تلخی های تاریخ است که مردمشان در کشور های مختلف پراکنده هستند درحالیکه قطعا دوست دارند در کنار هم باشند و فرهنگ و نامشان را زنده نگه دارند.